W dniu 24 listopada 2016 r. w sprawie K 11/15 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
- art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców w związku z art. 775 § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy w związku z §16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji
- art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. powołanej w punkcie 1 w związku z art. 775 § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. powołanej w punkcie 1 w związku z §9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że odesłanie przepisu art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców do art. 775 § 5 Kodeksu Pracy, który z kolei odsyła do art. 775 § 2 Kodeksu pracy jest niedopuszczalne w świetle obowiązujących zasad techniki prawodawczej, bowiem „nie odsyła się do przepisów, które już zawierają odesłanie”.
Powyższe skutkowało radykalnie rozbieżną wykładnią w wyrokach Sądu Najwyższego.
Nadto, co najważniejsze Trybunał uznał, że „poziom wątpliwości interpretacyjnych w tym wypadku ma charakter kwalifikowany” i powodował wiele niepewności co do sposobu interpretowania kwestionowanych przepisów przez sądy co naruszyło również zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa.
Trybunał jednoznacznie podzielił pogląd, że art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców poprzez odesłanie do zasad ogólnych Kodeksu Pracy (tj. art. 775 § 3-5 KP) nie uwzględnia specyfiki wykonywania zawodu kierowcy w transporcie międzynarodowym.
CO ISTOTNE:
W końcu zwrócono wyraźną uwagę, iż warunki i charakter sporadycznych podróży służbowych pracowników administracji są zgoła odmienne niż specyfika przebywania w podróży kierowcy w transporcie – co jest istotą tego zawodu a nie sytuacją incydentalną.
Na koniec warto wspomnieć, iż Trybunał pozytywnie zaopiniował działania pracodawców, którzy zgodnie z treścią art.8 ust.8 rozporządzenia nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego, ponosili nakłady finansowe, dostosowując samochody ciężarowe do odpowiednich warunków bądź kupując samochody fabrycznie dostosowane do bezpłatnego noclegu, o którym mowa w §9 ust.4 rozporządzenia MPiPS z 2002 r. i §16 ust.4 rozporządzenia MPiPS z 2013 r., które to zwalniają pracodawców z ponoszenia kosztów noclegu oraz ryczałtów za nocleg w przypadku braku rachunku hotelowego.